Dost Çiyayî - Hezaz Xalî

li wê çolê, li wê berpalê
ji zemanê sed û bîst û çar hezar
pêxemberan û bi vir de,
ji newala kesk û şîn a zarotiya min
heft çiya û heft geliyan bi wir de
bi bakur de
birîneke kûr, dûr û tarî
birîneke kevnar, sar û xalî
ji du devan dinale di zikê erdê de
li binê wê newalê...

çendî û çend dewran, bêsilav
çendî û çend tofan, bêkelam
bi bayê xezebê hatin û çûn
hovane, çavsor, bêfedî
li ser devê te keserên qelişî
û di çelqên te de tîbûna çiryayî
ku guhanên ewran diguvaşt
sibeheke payîz a por weşiyayî,

reş kirin û çûn
lê kesî nedî, kesî nedî
ziwahiya li ser zimanê te yê bejî
ku bi taya tenêtiyê dibirijî
ku bi taya tava tenêtiyê dipijiqî...

kesî nedî
bêhay û bêpay ji aşîtiyên gêrgêre
bi sedan kevokên bej, rengarî
sal duwanzde meh û roj bîst û çar carî
li hendesa te ya tije qul û kinas
dil diketin tenêtiya xwe ya tenha
û çarenûsa çaralî ya evînên berî
li çeperên hilferîna peran dineqişandin
ji bilî asêgehên xewle û tarî
wargeh hilnebijartin, hêlîn çênekirin
xwe ji awirên xure veşartin
û xwe nespartin bextê hezkirina destên kedî...

her kes reviya, qetiya her tişt
ji xwe û ji dahatûya xwe
gund û zozan vala bûn
ji sertara gir û kepezan, dorana çiyan
pêjna germahiya dengan qut bû
û çûn
lê ew li wir man
wekî rengekî biyan,
çiya hejiyan
newal qîriyan
dirinde terqiyan
lê ew ji cihê xwe qet neliviyan...

û îro xewna min
nahêle ku bitebite dilê min
lê çi bikim
qelaç bi kaş
zinar sar
kevir kerr
newal lal
û piyên min qels in,
gelo heye ku ez te bibînim
bi çavên zarokekî, careke din?..