Dost Çiyayî - Qetran

ji qetrê sader qehr û risas
bi mohreke sincirî re hatim helandin
li hemû dergehên demderewîn yekcar
min qufiland dilê xwe yê têrxwê
bi kerbekê re hazar car min lehimand
keserên kiras zingar
dil û rivîn
kul û birîn
wekî teyrekî bêzar di şîrê xwe de hatim parzilandin.

min guh da nalîna dengekî hinavîn
û dawîn min xwe kuşt di şeveke şafiî de
bi sewta saweke sefran û seferî
suhurîm, li seherên sar û sêwî
ku hîn nizanim bê bi kîjan surperiyê re
li çerxa kîjan zemanî dizîvirîm
da ku gihîştim xawêniya bêdengiyê
meyam li nebîniya şevên bêstêrk
û min heyvanê xwe ji heyva nava xwe girt
zeman û zemherîr
ziman û zehîr
wekî marekî bêjehr di kevirên sebrê re bihurîm

rûpel bi rûpel ji nû ve hatim qulibandin
deftereke bêxwedan û bêxwenda bûm
lewra beriya bab`ên bêbinyad û mishefên reş
li seyra sîmirekî sîmyavan hatibûm nivîsandin
bi çavên çelq çelqiyam û min dît careke din
li raserî wêrekiya xwe ya rehwan û dilovan
kelam kavil, wate wêran û xêzên xwedayî
li binya temberiya min ku gunehkar dixwiyan
reml û reca
renc û rewa
wekî bînerekî kor ji çavan dirijiyam

min hilgirt helkehelka hêla xwe ya helak
û xembar dageriyam şiveriya şevên xas
li şopa şivaniya xwe ya kevnar
ji refên xwe dûr ketim mîna qulingekî hejar
min rûyê xwe şûşt û vekişiyam ji mezata gotinên xav
lewendên lewçe û quretiya berêvariyên erzan
lewma peyayekî pêxwas û ûryan bûm
dema ku min bêtirs xwe avêt bextê zimanê maran
şêrekî şîrşor bûm li şarê şaristaniyan
şîrove nedibûm tu car bi şêrîn(ba)zaran
dilop û derya
mirin û dinya
wekî çerxekê di xwe de gêj bûm

dev badan devên devdeve
dêmên dêgur, çeşmên xure
min pelên zer li xwe pêçan
û min nixumand melûltiya xwe ya bêtam
ji edeba piçûkatiya biran
û xwarina bi dizî ya li pişt kewaran
weke pîneyekî payîdar ku mabû yadîgar
çi bêjim nîvco, çi bikim kêm
gerden û morî
zarok û dûrî
wekî kirasekî, li janan hatim tefsilandin

............................................................