Ehmed Huseynî - Şemiya Toşa Amûdê

Berbeyaniya ku di koşeyên wê de
balefirên te yên kaxezî
û hetava te ya ji xweliyê dilikumîn,
Berbeyaniya ku deng ji birîna te nedianî,
berbeyaniyek e poşmandar û bê nan û xwê bû.
Balefirên ku toza te radiperandin
û bijankên kolanên te bi lerzê av didan,
ji cergê sedsalê ber bi girî ve sernişîv dibûn.
Tu li xwe
û li zingîna sirûdên xwe
temaşa dikî
û wateyên mirinê vedibijêrî
xwe bi talanan sertac dikî.
Dilê te,
di gurmîna cegerdar de,
di xirecira rêçên olan de
di rengvedana sorê alan de
di xweamadeyiya hespê êlan de
di sûkirina kêran de,
hildiperike asoyên gûmanê!
û rûpelên veçiryayî yên çîrokê
di rondikên qonaxê de dinimîne;
Destên te
yên ji beybûn û qamîşan,
wek hestine xunavgirî,
herikîna sirûdan zeft dikin
û xwêdana sar
ji ser eniya Seîd Axayê Deqorî
zuha dikin.
Serbazên nenas
li ber termê peyva te radiwestin,
stêrk ji çavên pirtûka te dirijin
û bejna te di ferhenga şewatan de li xwe,
li me,
li tozê,
li xweşmêrên bagerê mikur tê:
Ez Amûda şewitî me!
Ez Amûda Bavê Mihemd im!