Ehmedê xanî di vê helbestê de qala êşên dilê xwe dike da ku bi kalbûnê ew êş xemiland,wiha dişibîne bi teyrê baz dema ku bi lez dide pey nêçîrê, her wiha vê eşqê( meraqa dil) ji xweda ye û janê wî wek teyrê dilovan û efsanewî ku mirov pend dike, ku ew êş şiband wek teyrê xwedî vîn û hêz, lewma daxwaza xwe bi cih anî , ew teyr rastî her kesî nayê, lê ew dikare berê xwe bide kesê laxwaz, ku serdana mîrekî jî bike, nabe ew kes rihet rakeve, tu care ji êşê re nedît, lewma dunya lê zehmet û teng bû,ji jiyaneke bê aramî û rihetî êşa nalîna wî bi zimanekî biyanî şiband, êdî ta sibehê ew nalîna bi deng wek şahî û govendê derbas bû, di wan kêliyan de dikeve xeyalên ciwanî û xortbûna xwe, ku laş ne ewqas kal e, lê ji êşên mezin wisa xuya dike, ew jan weke ku teyr deeyayan derbas dike, laşê wî jî wiha kir û beden bû mîna laşekî bi xwînê dorpêçkirî, ew ji teyrê êşê wê dîn û har bibe û êdî çav jî derdor nebînin, ku hêsirên çavan wek bazekî xwe berdidin ser dil, li dawî ew teyr ji Xanî re dibêje: Xanî ! bi va hatin û gera min , te ez bi fedîbûn û şibandinê şayes kirim.