Helbest „Berf Dibare“ ya Fatma Savci

Şîrove ji alîyê Kendale Tore va:

Gava berf dibare hîngî rê têne girtin û jîyan disekinê, merov û heywan di hindûre ji ber sermê girtî û perîşan dimînê. Mirin ya gul û heywan zêde dibê. Cemed dinyayê dil dikê, xweşî diçê, zahmetî tê.

„mam asê
di newalê çavên te de...“

Asê , çîyayên asê yên Kurdistanê tînin bîra merov kû belkî bitenê pezkovî dikare di wan çîyande xwe bilivê û heraket bikê. Wekîdin ji dar, devî , lat û rizde rê nîne kû beşer anjî heywanê mîna kerê di bin bar de bimeşê an biçê çîyê anjî ji çîyê derbikevê. Xwezayîye ew derfet nedayî.

Helbest dibêfe, ez dinava çîyakî wiha deme.
Mam asê, yanî ez dixwazim derkevin biçim ferehîyê, ser rêya gund û bajare, lê ez nikarim, jiber kû newal pir kûre. Yanî çavên te hewqasî sipehî û şêrînin kû ez xwe têde hûnde dikim, hew rê dibînim kû ji te yanjî ji evîne dûrkevim.
Jixwe tiştên xweşî û xweşikbûne ve dinya şêrîn dibînin ÇAViN û tiştên benî adem yên herî delal çavin. Heta di hinek çandên cîhanêde hatî qebûlkirin kû rûh însan di çavandeye.

„mam asê
di newalê çavên te de

berf dibarê gulik gulik
ser mijangê te...“

Heya virjî xwendevan hêjî nizanê gelo ev peyvên vê malike pêşî ji jinêre yanjî ji mêr re têre gotin.

Bi nêrîneke din, merov dikarê „..berf û gulik ...“ pir xweş û mîna wêneyekî hêja jî bibînê. Yanî berfe li vir positiv bibîne, nekû weke serma bê. Jinek kesên dilgirtî xweş dibînin kû gava berf bibare destên xwe bêxin destên hevdû û di bin qepalên berfê de ji xwere bimeşin...


mijang : Wimpern?

Mirov dikare bêjê kû ez di nava çavên tedeme û ji derve berf dibare, yanî derîyê kû ez derkevim tê gurtin.
Anjî tû min jiber wan gulikên berfê rind nabînê.

„...roj,
ji keskesorekê jî
mehrum dihêlê bejna min...“

Roj tê wate ronahî û germahîyê. Roj dernadikevê û xweşikbûne bejnê nadidê xwûyakirin. Ger roj derneyê jixwe hemû tişt ne rinde.
Mehrum dihêlê, yanî min ji mafê min qutdikê. Gereke roj bi kêmasî keskesorekê bidê û dilê min xweşbikê, ev heqêminî herî bingehîne, lê mixabin îro roj wîjî nadê.
Wî çaxî , ma sipehîbûne bejnê jibo çîye? Qet fêde nîne! Jiber ku tû bejna min nabîne, tû min nadixwazê.

„... payîz bi ser stêran de jî digrê
diweşîne pel bi pel
roniya xeyalên min...“

Payîz hewqasî bi hêze kû heya bi ser steran jî digire, wanjî bandore dike.

Payîz dawîya salê ye. Merov dizanê kû roj pir kin dibin û ji xwe ronahî jî.
Tê wê watê kû roj bi roj derfetên kû xayalên nivîskar/helbestvan bibin rastî kurt dibin, mîna rojên payîzê.

Û bi serde jî , berf dibarê hîn nebûyî sivistan. Yanî hê dawîye xeyalan nehatî, ew pêdihisê kû dawî ê werê û xeyal wê hilweşin. Ev qasirê bi navê berfê kû dê xwûyakirin „tû nahijê miradên xwe“ êşeke mezin bi xwere tînê. Jiber kû hê ew lîsk xelas nebûyî ew dibînê kû ê hûndabikê.

Û dûvre dawî tê mîna lû wê zankirî: zivistan kon vedidê li dilê min.
Berê gava lêşkerekî giran b

Beşa dûyem ya şîrovê:
... Û dûvre dawî tê mîna lû wê zankirî: zivistan kon vedidê li dilê min.
Berê gava lêşkerekî giran bigirte ser welate kî û şer giran û dirêj bûye, wî çaxî wan kon/çadir vedidan û amadekarîya mane gelek mehan dikirin.
Li vir helbest çêdibê kû dibêje : ev cemede zivistanê wê gelekî di dilê min de bimînê, yanî dilê normal dijî xwîn û herdem germ ji alîyên sermêva hate dîlkirin/zemt kirin, vêca nema dikarê bibe germ û germ jî evînê çêdike.

„... bûm xwîşka heft bira
di çîrokan de,...“

Yanî dehde û neheqî lê têkirin, bê dihûde...

Merov dikarê vê helbeste Fatma wiha şîrove bike:

Jineke çelenk û sipehî dil berde mêrekî hêja, lê ji per pir sedeman neighişt evîne xwe. Lewma vêga hew dilxwaze careke din dilbigrê.