Fêrîkê Ûsiv - Deng, Ceng

Mehmed Arif distirê, ez bi girî dem digrim,
Dinya ber min dive sêr, ji mirinê xem digrim,
Hey “ezrahîl” û şerbaz, wekî hûnin mirina min,
Werin sehkin dengê wî, belkî pirtî rem bigrin…

Ez xêr hatim vê dinê, min xêr jî dî, lezet dî,
Yara xweye dêmneder çol û baniyê cinet dî,
Mehmed Arif tev rakir dilkê minî hisretî,
Wey min deng û seda wî zêdetir tu sêr nedî.

“Eyşa Elî” heyrim ez, li dengê wî heyrim ez,
“Asa Delîl” heyrim ez, şûr-şengê wî heyrim ez,
Ez çevê xwe çi derxim,ez zarê xwe ça pevxim,
Wekî nevêm-bengizê wî, li rengê wî heyrim ez.

Xwezilya ttûb tunebiya, bend û sînor tunebiya
Ser qedemê dinyayê kenc û kînor tunebiya,
Lê çi bikî? çi feyde, ku zevtkarê dereke
Hê rû-barê dinyayê dikole gor û tebiya…

Ey çikûzê cengbazî…ey nemerdê dilkotî,
Deng-seda vî Mehmedî yareb qe tu nesotî ?
Te dest daye “ezrayîl”, te deng daye top-tiving,
Nahêlî pak sehkim ez dengê wî om-om gotî.

Tê ji vê dinê çi bivî, ka bêje fikar bikim?
Lê tu, lê tu, ay hevsûd, ji te çi pirsyar bikim?
Tu vî dengî merd navî, çeva xelqê bar navî,
Ka pût xweliya ser kulîk ser çevê te bar bikim.

Hucet meke bi xezeb, bi şerr û şeng,ey merî,
çkûziya xwe meke qan, sînor û bend, ey merî,
Bihêl, bera pêla deng bive pirak merd-qewîn
Him bo meriyê vî berî, him bo meriyê wî berî…