Osman Sebrî - Bahoz

Wa ha!
Va ye hat ba!
Hu...v...
Hu...v...
Geh bayê reş,
Geh bayê kur,
çiya.
Newal,
Zimag
Bi hev re yek deng
Dikin gure gur
Du bayên sar
Radihêjînin
Giya û dar.
Hu...v...
Hu...v...
Yek ewran dicivîn
Ê din ji hev direvin,
Dikin şer
Bi awir.
Yek bûye Hurmiz
Rûgeş û li ken.
Ê din bêmirês
Wekî Ehreman.
Li rûyê erdê,
Di nava ezmên
Ewrên reş
Ewrên gewr,
Rast û çep
Diçin tên
Herdu bayên ha,
Bi xurtî û şîn
Hevdî kol dikin
Wek du dêvên dîn
Herdu ba,
Bi vî halê ha,
Dikin şer,
Dikin ceng.
Dinya ser û bin,
Hawîr bûye deng,
Guvvîn!..
Gujjîn!..
Gurmîn!..
Diheje cîhan,
Diheje zemîn.
Bayê kur,
Ji bakur,
Bi leşkerekî xurt,
Bi leskerekî gurr,
Bi pêlan,
Bi kilan,
Dajo ser neyar,
Wekî gurê har
Da ku bi derxe
Di nav cih û war.
Dikin şer,
Dikin ceng.
Gujjîn!..
Guvvîn!..
Gurmîn!..
Ji her alî deng.
Ji her alî şîn
Holê bi xurtî
Bi zirt û halan
Ew rûyê erdê
Her dikin talan.
şopa wan xopan,
şopa wan bi xwîn.
şûna tajangan
Tev dibe birîn.
Tertilî Hurmiz
Ji ber Ehreman;
Derket ji qadê
Hê jî rû li ken.
Sist bû bayê reş
Derket ji meydan.
Bayê kur bi zor
Himbêz kir cîhan,
Bakur
Wergirî
Holê bû Bahoz.
Cîhan
Seranser
Bû dûman û toz.
Dinya ma li ber
Dêwê har û reş
Kambaxker e ew
Mêrkuj û keleş
Ji bo demekê
Cîhan ma bi wî.
Dibûne Xwedê.
Di nav wî cî.
Xudakî bêvac,
Xudakî cebbar,
Karê wî kambax,
Gelek zînatkar.
Heyhat!
Heyhat!
Vî bayê bêbav,
Cerg û hinav pat,
Bahoz,
Bê doz.
Wekî Ruhistîn
Bi ser me de hat.
Bahoz!
Bahoz!
Rûyê erdê tev,
Bû dûman û toz.
Stûn bi stûn
Gihan ber ezman
Ricifîn û lerizîn.
Gihaşte cîhan
Boblat,
Boblat...
Ev çi bela bû
Bi ser me de hat?

çiya û zimag,
Rêl û gov û şag,
Avahî, xirbe,
Bajar, qesebe,
Dar û ber, giya,
Zinar û qefa,
Tev bi hikmê ba
Dilerizin,
Dihezin,
Diricifin,
Ji tirsa;
Ji ber ba.

çi erd û çiya,
çi av û derya,
Ji ber hingên bê
Dikevin tayê.
Daran hil dike,
Qefan gêr dike,
Xanî têne xwar,
Dibin tar û mar.
Li rûyê erdê
Meriv tinawir
Geştî di derya,
Li jor balafir.
Rê li ber tevan
Winda bûye her
Hin dibin tine,
Hinek jê sêser.
Hewar!
Eman!
Ji her alî tê.
Deng ji xweyî can
Bi şîn û girîn
Feryad û fîxan
Nizanin biçin kû
Dehbe û insan!

Bahoz!
Bahoz!
Cîhan reş, tarî
Tev dûman û toz
Rêzana dinê
Li hev xist yek car
Derya li hev ket.
çiya hatin xwar.
Ev dema hindik
Gelekî dirêj
Hemî şewişîn
Bûne mest û gêj.
Deverû ketin,
Nema kes rabû,
Ezman wergerî
Bi ser me va bû,
Cîhan ser û bin
Li jêr û jor,
Tev de bûn xopan
Welat û sînor.
Hemî sernexun.
çi xurt û çi jar,
Li rastekê man
Dewlemend, zîvar.
Ji min ku nema
Kesek di cîhan
Ser rûyê zemîn
Tev bû goristan.

Hînga,
Hê tê ba;
Bakî bê eman
Her dike wêran.
Ji niş bi derket
Peyakî reşkal,
Li serî koloz,
Bi şapik û şal.
Hilmiştî, sivik
û çalak û şeng,
Him bi zend û bend
Xweşmêr û çeleng
Rûgeş û xwîngerm
Gelek sergiran,
Sergevaz û xurt,
Fêris û hozan,
Bi semt û suhun,
Xurtî û tewat,
Berê xwe dida
Navçeya welat.
Wek Rustem,
Wek Guhderz,
Bê telaş û bez,
Bi vîn,
Bi şîn.
Di nav kûntarên
Zagros dimeşin.
Berê wî li jor.
Bawermend û xurt
Alek kesk û sor
Bi destê xwe girt.
Ne toz û dûman,
Ne ba û bandef
Nikarin badin
Berî ji hedef.
Bê tirs û perwa,
Bi dilekî geş
Berê xwe dabû
Bahozê keleş.
Welê cû gazê,
Bi ketin û west
Ala kesk û sor
Li darekî best
Berê
Bi awir
Berî da cîhan.
Dema
Ku wî dît
Hemî perîşan...
Dilê xwe êşand
Wî li ser beşer
Digot: Ji bo çi
Bûn hevalê şer?
Dema ku şer tê
Tev de direvin
Hole deverû
Nexûn dikevin.
Mixabin!
çi kirêt!
Serî datînin
Bê şerm û fihêt...

Ew bayê mêrkuj,
Bahozê xwînxwar
Ku cîhan hemî
Dikir tar û mar,
Li pêş suhna wî,
Reşkalê rûgeş,
Paşpê direvin
Ew dêwê keleş.
Mandî xuya bû
Gelek, Ehreman.
Hurmiz ajot ser
Hê jî rû li ken
Piştî ku revand
Wî sînga bahoz
Cîhan vala bû
Ji dûman û toz
Darê xwe hilda
Bi ala rengîn
Sînorê welêt
Ji nû ve danîn.

Piştî ku revî
Ew dêwê keleş
Zîvirî meydan
Dîse bayê reş.
Lê vê car bi ten
Xebata xwe kir.
Hilma du derya
û erdê rakir
Li rûyê ezmên
Wî ewr civand
çi res û çi gewr
Li hev gerandin,
Berê
Pir sivik
Dibarî xunav
Paşê
Girankir
Daxist tav bi tav
çendakî welê
Rûyê erdê şûşt
Qirêj û gemar
Nehişt tev de mişt.
Ewrên di ezmên
Ava xwe rijand
Rûyê cîhanê
Yekerû divejand.
Kulîlk û giya,
Rêl û dar û ber
Tev serî hildan
şîn bûn seranser.

Hînga
Di cîhan
Neman pîs.
Tev delal û rind.
Wêran,
Xopan
Ava bûn
çi bajar û gund,
Qeliya tovê
şerxwazên teres.
Neman ew dûpişk,
Mirin ew nakes.
Piştî mirar bû
Ehremanê mar.
şewitî di nav
Potên kolîdar.
Rabûn,
Dilgeş,
Yekdest
Karker û cotkar,
Kolan
Gorek
Pir kûr
Ji bo kolîdar.
Jê re
Danîn
Kêlek
Mezin û giran
Li ser
Nivîsîn:
"Li vir
Radizê şeytan."

Dinya bi xweşî
Ji nû ava bû.
Zîvar, cewêlek
Dilgeş û şa bû.
Rêzan, şêwrewî
Tev aşîtîxwaz
Di nav wan neman
Birçî belengaz.
Cîhan,
Ji nû ve
Holê bû buhuşt.
Delal û şêrîn
Vê car
Dikarin
Reş û gewr,
Sor û zer
Bi hev re bijîn.
Bijîn
Bi xweşî,
Bi rûmet
Bi şadî û ken!
Hurmiz
Bû serdest
Her û her
Li ser Ehremen.

1956