Osman Sebrî - Evîn

Hê warê ku biyan bû yanzde salan ji bo min,
Ne hezkirina delalan ne serdilk ne yar û jin,
Ew pêl ji emrê şîrîn borî di deryayê xem,
Tev diltengî zîvarî bi dijwarî û elem.

Wek rêwiyê pir westî, bêzar bûbûm ji jînê,
Kê bîr dibir binêre li deftera evînê,
Me got qey derd û kulan arê di dil temirand,
çira bihara jînê bi zor bakî vemirand.

Ne dîyar bû ew tê ji min ma bûm di kuncê tarî,
Tim bilêkek bîrekuj bi ser dilda dibarî,
Kurmê wî nav evîn bû di bistanê ciwanî,
Bi derd û kul û hesret ket xew serê xwe danî.

Bihar holê kuta kir çû dawiya havînê,
Hişyar nebû bi carek bê hêvî bû ji jînê,
îsal ku her dû payîz gihane hev bi reşî,
Me dît kapa bextê me dumîr hatin bi xweşî.

Di parîzên welatî me dît ji bo xwe sorgul,
Weke memê Cegerxwûn ji bo wê bûme bilbil,
Demîkî ez vehistim di sîdara gula sor,
Bûm pinpinî û venişt li ser tilan dot bi dor.

Derdên ku yanzde salan me bê awa civandin,
Wê xweşdema li nik wê hemî ji me re revandin,
Erdê ku emwê tê geşt e bo min dêra miqedes,
Hêjayî hind û cîn e di rex wê da yek nefes.

Lêyla çi şermizar e li pêşberê delalê,
Zîn hingî pesnedar e bo periya cemalê,
Me pesna wê ne qesd e nîne şîrînzimanî,
Ew rewşa şeng û oflaz çavmat dihêle xanî.

Heke feqî bidîte dê dest li ber bibesta,
Melê bi sed kul û derd wê lêva xwe bigesta,
Ew jî ji bo me pir dît felekê; kir neyarî,
Rahişt milê me avêt nav girava Sent-Marî.

Lê sed girîn û hesret bilbil wê dem û gavê,
Ne dît ji bo xwe berbang dimk negîhand xûnavê,
Hê pirpirokê sermest çavên belek tu kuştin,
Bigrî û xwûn birêje gelek dûre gihêştin.

Medegesker, Sant-Marî.
10.2.1936.