Osman Sebrî - Tedbîra Mişkan

Li welatê Mêrdînê,
di nav gundê Cilînê,
pisîkekî xurt û şeng,
bûbû xudan nav û deng.

Mişk nehiştin di malan,
giş revîn qul û çalan.

Kîjanê wan dihat der,
pisîk xwe zû davêt ser.


Welê mabûn mat û gêj.
Yekî wan î boçdirêj,
digot: Gelê hevalan,
em girtî man di çalan.

Rêkê bo me çar bikin,
an jî ji vir bar bikin.
Mişk neman tev dicivîn,
bo vê yekê peyivîn.

Her yekî yek digotin,
kezeb ji xwe disotin.

Yekî wan î rîsipî,
digot: Ev e min rê dî.

Du zengilan bibînin,
bidin yekî bişînin.
Heke li ku pisîk dî,
bila têxe situyê wî.

çi gav dengê zengil bê,
wer zanibin ku ew tê.
Bi lez û bez veşirin,
nema hûn kes dimirin.

Gişkan digot: Welê ye!
Teddîreke li rê ye.

Lê di nav xwe kes nedîn,
ku wî karî biqedîn.
Pisîk serbest hiliştin,
wî jî her ew dikuştin.