Şikoyê Hesen - Dilê Bengî

Were binhêr, şayîrê kurd ser gozelê bûye bengî,
Ji evînê tabet tune, diqirîne hezar dengî,
Bi çi zarî nizam bide pesnê kawa xwe ye gozel,
Wê bejn-balê, wê tifalê, heyrî maye, maye metel,
Devê mormork dixulxulin lewz şîrintir ji şerbetê, Tarihana çîyaê kurda, bejna nazik bi qametê.
Porê zêrîn pencê roê ji erşê jor hatî xarê,
Çevê belek, dîndara hub, çetir ji ya xezal karê.
Sîng û berê wê ye qerqaş berfa çiyayê Kurdistanê,
Ku nedîtiye evd û îsan di heyamê zivistanê,
Bi huba xwe kewa gozel lê kir kibab dil û ceger, Hişt birîndar, hişt tengezar û tek da wî kul û keser,
Birîna wî, ax, ya dil e, ne ya şûra û xencera, Dermanê wê peyda nabe li tu erda, li tu dera.
Heta kewa gozel neê û dest nede ser birînê,
Birîna wî naaxibe û êşa dil naê birînê.

Lênîngrad, 1963